Sen Ve İstanbul Şiiri - Nihat Yılmaz

Ben seni kızımın yaşındayken sevmiştim,
Almıştın beni içine, doldurmuştun hasret’im,
Ne büyükmüş ki o küçük yüreğin, ne kadar ulu
Ben bir seni sevdim, ha! bir de İstanbul’u

Yıllarca hayalinden korktum, bırak istemeyi resmini!
Kaçtım seni yaşamaktan, duymak istemedim ismini
Tadamadım sevdanı şuracığımda dolu dolu
Ben bir seni sevdim, ha! bir de İstanbul’u

Say deseler sayamam ben, sende bulduklarımı
Koy deseler koyamam ben, benden çaldıklarını
Dur deseler duramam, kırarım sağını solunu
Ben bir seni sevdim, ha! bir de İstanbul’u

Bir ömürlük özlemi bitirdiğin o gün var ya!
Sensiz yıllarım ne kadar boşmuş ve dahi angarya
İstanbul güldü o gün, güldürdün İstanbul’u
Ben bir seni sevdim, ha! bir de İstanbul’u

Sana hasretim, sevgine muhtaç
Yok! deme tatlım, o bende ki bir ihtiyaç
Dudaklarım ben’de ki ıslaklığınla halâ kupkuru
Ben bir seni sevdim, ha! bir de İstanbul’u

Kopartmak istesen de zor be gülüm, olmuyor
Gözümdeki yaşları kazısam da durulmuyor,
Sızın girmiş içime, açmış kendi yolunu
Ben bir seni sevdim, ha! bir de İstanbul’u