Sen ve Gülüşün Şiiri - Muhammed Yusuf Maral

Tükendiğimi anladım bu akşam
Yavaş yavaş kokluyorum ölümü.

İsteksizleşiyor bende nefesler,
Yaşıyorum son diyerek her günü.

Yağan yağmurun haddi hesabı yok!
Yine de söndürmez bendeki közü.

Bitmeyen bir kışa mahkum ettiler,
Soldurdular içimde açan gülü.

İhanet hediye edipte bana,
Kutladılar şu son doğum günümü.

Yirmi beş yıllık yolcudur bedenim,
Daha fazla kaldıramam gürültü!

İstemiyorum dost ve ya arkadaş!
Vefasızlık ciğerimi çürüttü!

Yalnız başıma bırakın ne olur!
Kendime sarılmak isterim çünkü.

Belli ki o yare hiç sarılamam,
Tek kazancım seyretmekti yüzünü.

Ey sevgili! Ölüm zor gelmez bana,
Yaşam bahanem senin gülüşündü.

Her günüm matem içinde geçiyor,
Tek bayram günüm sana dönüşümdü.

Sıcak bir volkan sarsa bile beni,
Ellerin yoksa kalbim hep üşürdü.

Aşamadığım zorluklar var lakin
Beni bitiren sensiz geçen gündü.

Karamsarlık sarınca etrafımı,
Korkma diyen geçirdiğimiz dündü.

Sen aklıma doğunca güneş gibi
Gecelerim sabaha dönüşürdü.

Duvarlar yalnız adını haykırır,
Bitmeyen kış bahara bürünürdü.

Yaşamdan yüz çevirdikçe gözlerim,
Baktığım yerde yüzün görülürdü.

Sen kaşlarını çattığın anlarda;
Ümidim parça parça bölünürdü.

Ey sevgili! İnsaf et benim suçum mu
Her yanımı kaplamışsa üzüntü?

Bir tek sen ve bir tek senin gülüşün,
Gerisi teferruat ve gürültü.