Sen Ve Gülüşlerin Şiiri - Ramazan Güleryüz

Bu mektubu sana bir gece yarısı yazıyorum.
Yıllar önceydi, bir vefasız hapsetmişti beni gecelere,
Ah bu karanlık gecelerin darağacında kaç defa asılmıştım yalnızlığın ipi ile.
Ve hiçbir zaman geçmişimdeki karanlık aynalardaki gülüşler geleceğimi aydınlatmadı.
Geleceğimi, geçmişimdeki hayallerime aşıladığımdan
Hiçbir zaman gönlüm geleceğe çiçek açmadı.
Ve bedenimde yapılan aşk muharebesinde kalbim beynime galip gelince
Gözlerime seni hapsetti.
Ve yıllarca gözlerim olmayan seni baktığı her şeye resmetti.
Yıllarca olmayan yâr için kavgalarımda her şeyimi kaybettim.
Bütün insani duygularımı savaş ganimeti olarak umarsızlığa verdim.
Gönül semâmdaki her şeyim batmıştı,
Ve yıldızlarım birer birer kaymış ve benliğimi karamsarlık ele almıştı,
Belki de bundan ilerisi cinnetti,
İşte böyle her şeyim kararmışken SEN doğdun karanlık geceye ay gibi,
Gülüşlerin yok etti o eski düşleri,
Çocuksu gülüşlerinde can buldu yüreğimdeki insâni duygular
Tekrardan kıpırdandı gönül DERYAmın sevda dalgaları
İşte gülüm sen her şeyi kaybedeceğim günün arifesinde geldin
Artık yarınlar bizim bayramımız
Gülüşlerini görünce kaybettiğim yıllarım,
Yıllarla eskiyen duygularım geliyor gözlerimin önüne.
Ah o gülüşler,
Yangın yeri yüreğime düşüyorlar,
Hz. İbrahim’in Nemrut’un ateşine düştüğü gibi düşüyorlar
Ve aynen öyle,
Kaybetmişliğimden doğuyorum tekrar
Yok olan hayallerim gerçek olmaya başlıyor gülüşlerinde….