Sen ve Gölgen Şiiri - Jale Demirdöğen

Açık duran kapımın eşiğindesin
Asil, kendinden emin ve dik
Lakin sırtın bana dönük;
Bir türlü bakamıyorum gözlerine...
Bir korku kaplıyor bazen içimi;
Daha atmadan adımını içeri,
Çekip de gidiverirsin diye...
İşte bu korkudan olsa gerek
Kapımın kirişleri utangaç
Tokmağı tedirgin
Nereye tutunsam
Nereye dokunsam
Bir endişe bulaşıyor şu ellerime! ...
Bereket ki gölgen
Boylu boyunca devrilmiş yüreğime...
Biliyor musun?
Sen gölgenle beraber iki tanesin
Bir tanen,
Kapımın eşiğinde sırtı bana dönük olan sen,
Bir tanem, içimde...
Bir tanemin adı gölgen!
Bir cümle var dilimin ucunda düştü düşecek
'Hoş gel...
...dim ya'deyip gülümsüyor o anda gölgen
'Sus...sakın daha fazla söyleme'
İyi de,
bana sükutu öğreten sen,
Neden altınlar içinde yüzmediğimi de söyle!
Biliyorum benim değilsin
Artık öğrendim bak
Çok ama çok sessizim...
Şu kapı
Şu tokmak
Şu kirişler
Adları gibi biliyorlar ki
Senin gölgen bana ait
Ve şimdi...
Onlara ilaveten diyorum ki ben;
Gölge et!
Başka ihsan istemem.