Sen ve Gidişin ve Ben Şiiri - Burcu Kozat

Sen gittin,
Bir daha konmadı dalımıza
Ne bir çiçek, ne bir anka

Sen gittin,
Güneş battı,kuşlar uçup gitti yuvalarına
Bende alabildiğine çaresiz

Sen gittin,
Her defa bekçiliğini yaptım umutların
İçimin kıyılarına vurdu acımasızca yokluğun

Sen gittin,
Parçalandı karanlık kayalıkları benliğimin
Sensizliğin uçurumları gelip dayandı en karanlık yanıma

Sen gittin,
Sağanak olup devingen ve şehvetli aktın karanlığıma
Kök saldım yalnızlığıma

Sen gittin,
İkinci bir benlik gibi doğurdu kendini varlığım
Sevda adına bulduklarım sende kalırken

Sen gittin,
Ne Arz' a ne Féryada kaldı mecalim
Uzundur o güzel gözlerini görmeyeli yüreğim

Ve
Sen gittin,
Şiir bitti.