Sen ve Ben, Yani Biz Şiiri - Sultan Polat

'Dur' demeler mi incitti çocuk yüreğimi...
Yoksa beklemek mi gidişlerinin ardından hala bir umutla sabahları sabah ederek...
Belki de en çok sessiz kalışındı bakarken ben ardından şekeri elinden alınmış çocuk misali...
Ne fark eder ki yoksun şimdi,
Zaten 'hiç yoktun, hep olmadın'
İçimde tükenen ışık,
Can çekişen çocuk kalbi,
Şekerini geri alamayan gözleri nemli afacan...
Ama ben hep bekledim, hiç vazgeçmedim.
Ya hep ya hiçler mi ya da hiçler ve hepler mi?
Aşk ve çelişki gibi,
Gidişler ve dönüşler gibi,
Kalanlar ve kaçanlar gibiydik hep
sen ve ben...
Sen ve ben işte 'Biz' değil yani.
Olamadık ki hiç bir zaman bir bütünün iki yarısı.
Sen hep sendin hiç ben olmadın, bense hiç bir zaman bulamadım senimi.
Ama söndü bu ateş,
Bitti yüreğimin yangını,
Geriye kalan közler de söner elbet zaman her şeyin ilacı…
Sözler dökülür ağızdan ama biter mi duyguların çağlaması?
İnanma sen yine de bana,
Bu sitem sana değil kendime,
Engel olamadığım,
Derinlerimde bir yerlerde dışarı çıkmak için çabalayan “sevgi” sözcüklerine
Sitemim susturamadığım yüreğime…
Ya hep ya hiçler mi ya da hiçler ve hepler mi?
Aşk ve çelişki!
Aşkın kendisi çelişki işte…