Sen ve Ben Şiiri - Erdal Arslan 2

sen ve ben...!

sulara bakardı hep yüzümüz,

bilmezdik içimizdeki aşikar halimizi,

sen dalgalara yansıyan yüzünle,

bense seninle doğardım parlayan yıldızlarda.

ikimiz de mahzun halimizi döker sayfalara,

titreyen sesimizle sevdiğimizi söylerdik...

ne acı...! toprakları bile belli olmayan kardeş,

tek düşüncen buydu biliyorum.

baba yadigarı iki küçük kızkardeş...

anlıyorum,

diliyorum,

ve çok korkuyorum...

ölüme inat...! yaşama cesaretim varken;

seninle sensizliğe ağlıyorum.

gözlerin kızarmış...

sesin titriyor...

bu mu hayatı ''ti'' ye alan güzellik.

aciz olmak mı ikimizin de kaderi?

yoksa birlikte çözmek mi bütün bilmeceleri?

bir gülüşün altında ne mazur bir tebessüm...

birşeyler yiyelim mi diye sorarken bile,

acısını hissediyoruz damağımızda...

tabii acılar bize talim,

biz de acılarala yoğruluyoruz sağ salim.

ben eli kolu bağlı sevgili

seni düşünüyorum...

ne acı hiçbirşeyimsi...

ne acı hiçbirşey yapamıyorum...

07/04/2009