Sen ve Ben Şiiri - Nevzat Yücel

Ne geçer zaman sürekli,
Ne de durur mekan yerinde
Yalnızlık sonsuz bir uçurum,
Sen ve Ben,
Biz
Kocaman,
Sonsuz bir evrendik ikimiz
Gözlerim açılmıştı seninle,
Engin maviliklerde kayboldum sonra birden
Saçlarının sarısında
Buğday başaklarının kokusu
Dudaklarından dökülen sessiz sözcüklerde
Kalbimin atışı
Ağlayan gözlerine yaş olmamıştı
Kanayan yüreğimin feryadı
Şefkatle dokunuşların
Bana beni getirirdi sende
Ve sen gittin
Beni benimle bırakarak yalnız
Bir yabancı dolaşıyor şimdi dünyamda
Bana seni aratan
Yokluğun hiçliğime denk
Aynada gördüğüm yüz sen değilse eğer, ben kimim?

Ankara Kasım 2014