Sen ve Ben Şiiri - Hasan Kocaboğa

SEN VE BEN

Sen İstanbuldun ben Fatih.
Sen nazlıydın ben âşık,
Ay karanlıkta kalmış, değilim alışık…
Sen mehpâreydin ben bir katre,
Aydınlattın gönlümü ciğerpâre…

Sen Aslıydın ben Kerem.
Sen yoldun ben yolcu,
Bu ne ilk arayıştı ne de sonuncu…
Sen şimalimdeydin ben rehgüzârında,
Sürükledin gönlümü fâsıldan fâsıla…

Sen Şîrîndin ben Ferhat.
Sen yıldızdın ben bulut,
Arar bulurum diye vardı içimde bir umut…
Sen yağmurdun ben ateş,
Yağıp gönlüme, eyledin dilkeş…

Sen Leylaydın ben Mecnun.
Sen girdâptın ben âvâre,
Uğramaktı niyetim devr-i ikbâle..
Sen dilrübâydın ben âşık-ı zâr,
Oldun kurak gönlüme lâle-zâr…

Sen bahardın ben kış.
Sen ceylandın ben avcı,
Kaybolup ruhuma ızdırap veren sancı…
Sen pusulaydın ben arâfta,
Menzilim oldun kalmadı endîşe-i ferdâ…

Sen güldün ben hâr.
Sen Şem’din ben pervane,
Döndükçe oldum bir dîvâne…
Sen şu’leydin ben fanus,
Getirdin gönlüme şeb-i arûs…

Hasan Kocaboğa