Sen ve Ben Şiiri - Abacan Aşkısev Şenkal

Bugün eski albümleri karıştırırken odamda;
Verdiğin resmi buldum sayfalar arasında...
Üzerindeki tozu silerken ızdırapla,
Yıllar öncesine döndüm o anda:
Güzel bir yaz mevsimiydi galiba,
Hava açık, güneş parlak semada,
Kuşlar cıvıldaşırken ağaçlarda,
Yaz çiçeklerinin hoş kokusu etrafta,
Ne mutkuyduk o sıcak Ağustos' ta!
Sen ve ben beraberiz: Gülümserken bana
Hiçbir tasa yoktu çocuk kalbimde,
Gözlerinin yeşili yaprak yaprak ağaçlarda,
Sarı saçların danseder rüzgarda,
Zarif ellerin sımsıkı avuçlarımda...
Beraberce otururken biz o kumsalda,
Başka hiçbirsey yoktu aklımızda,
Benim senden, senin benden başka...

Uzakta kaybolur bir gemi okyanusta,
Sararır yapraklar her sonbaharda,
Bütün kuşlar susar akşam olduğunda,
Beni bırakıp gittiğin gün vefasızca,
Yıktın dünyamı, hapsettin beni karanlığa!
Kalbi kırık bir aşık bıraktın ardında...
Senin adın saklıydı gözyaşarımda,
Hayalin vardı, kokun vardı tüm hatıralarda.
Aradan geçen bunca uzun yıllara,
Yaşanan bütün aşklara rağmen hala;
Adın dudaklarımda, sesin kulaklarımda,
O günlerin anısı ve sen varsın ruhumda!

Sen ve ben, mavi deniz arkamızda!
Güneş kayboluyor ağır ağır ufukta...
Sen ve ben, beraberiz deniz kıyısında!
Yıllar öncesinde, bu eski fotoğrafta...