Sen ve ben Şiiri - İsa Yıldıran

Yüreğimde bir köz idin çölde aradım seni.
Alevli yangın oldun, külde aradım seni,
Gülizara dalıpda gülde aradım seni.
Varlığınla hoşnut kıl, koyma kimsesiz beni.

Bir sevda filizlendi kökleri taa derinde,
Bir bahar yeşillendi, gönlümün can yerinde,
Gözlerim aydınlandı, sabahın seherinde,
Ruhum kanatlandı, yeryüzü minderinde.

Beynim bana haykırdı aşkını bulduğunu,
Bir anda farkettim içime dolduğunu,
Bir kez daha anladım, nimetin bolluğunu,
Layık gör bana da Mümin'in kulluğunu.

İsmin aşk idi, eşin, benzerin,ortağın yoktu.
Ezelden Ebede vuslata yolun çoktu.
Sensiz geçen her anım bilirsin hep soldu,
Ayırma beni de, Kitab'ın hak yoldu.

Aradım bulamadım, uyudum göremedim,
Ayrılık nedendir bir anlam veremedim,
Doldu taştı yüreğim yazmadan duramadım.
Cemalinle kandır beni, aşkına kanamadım.

Bu bir aşk hikayesi, kahramanı sen ve ben.
Bu bir gönül yarası devası sen ve ben.
Bu hayatın esrarı, şifresi sen ve ben
Cennetin de şöyle dursun sana kanayım ben.

İSA YILDIRAN