Sen ve ben Şiiri - Yaşar Kopuz

Bir köyde doğmuştum ben,
Sense yoktun daha dünyada.
Ben büyürken yalınayak, köy yollarında,
Sen, merhaba demiştin dünyaya,
Merhaba güzel kız demişlerdi,
Büyütmüşlerdi seni.
Ben sana rastlamıştım, okul yollarında.
Yıldırım aşkı derler ya, çarpılmıştım,
Sense önceleri aldırmamıştın,
Anlamıştın duygularımı, sonraları.
Gezmelerimiz başlamıştı,
Uçsuz bucaksız sahillerde,
Katırtırnaklarını koklardın sen,
Bense kıskanırdım dikenlerini,
Neden derdin sen,
Sana dokunuyorlar ya,
İstemiyorum derdim ben.

Söz, nişan, düğün derken, gülerdi gözlerimiz hep,
Bir gün eve gelince ben,
Hamileyim dedin sen,
Uçtum sevinçten ben,
Meyvelerimiz oldu boy boy,
Büyüttük, sevdik, yaşadık sen ve ben.

El ele tutuştuğumuzda gülerdin sen,
Niye gülüyorsun diye sorardım ben,
Baksana çok mutluyum derdin sen,
Elini sıkmaktan zevk alırdım ben.

Çok günlerimiz geçti, yaşlandık,
Artık gitme vakti geldi dedim ben,
Ne gitmesi daha günlerimiz var dedin sen,
Elimdemiki, azrail aradı dedim ben,
Küfrettin azraile, korkarakta olsa sen.

Gittim ben, zaten önce gelmiştim.
Çok üzüldün, ağladın da sen,
Sözümüz vardı, hatırladın hemen,
Kalanlara destek olacaktık ya, sen ya da ben,
Melekler uçuracaktı,
Yukardan bakacaktı önce giden.

Melekler geldi kanat takmaya,
İstemem dedim ben,
Sevdiğim gelecek bekleyeceğim,
Onunla beraber uçacağız.
Gülüp gittiler sonra,
Yıllar geçti,
Bu sefer geldin sen,
Yanıma koydular seni, sözümüz vardı ya.
Tutuştuk gene el ele, sen ve ben.

Melekler kıskandı, tanrı şahit oldu,
Azrail bile ayıramadığına kızdı,
Hani filmlerdeki gibi bembeyaz,
El ele yükseldik semaya doğru biz.

Defin merasimi henüz bitmişti,
Kalabalıktı sevenlerimiz yerde,
Bizleri gördüler sanki göklerde,
Seslendiler mi bize sanki ne.
Bir tarih yazdınız dediler.
El ele, sevgilerinizle.

2009.