Sen Ve Ben Şiiri - Burak Bozan

‘’Sıradaki şarkı bari bana gelsin’’ dediğimizde, şarkıların bitip haberlerin başladığı bir neslin evladıydık biz. İlk görüşte aşk değildi bizimkisi, görmeden çoktan sevmiştik. Ne yolunu ne izini bilirdik nufus kağıdımızda yazan köyün, ama yine de yabancılarıydık bu mahallelerinde yakan top, dokuz kiremit ve yakalamaç oynadığımız koca şehirlerin.

Zeytin ağaçları vardı bahçesinde evinizin. Bir kedi besliyordunuz evinizde ve senin su kaplumbaaların ölmüştü bir keresinde koltuklarınızın altında saklanıp. Biz de bahçemizde bir köpek beslemiştik ama bunun konuyla bir alakası yoktu. Arkadaşların vardı. Onlara gider gelirdin. Sen geçersin belki önünden diye ben mahalledeki tulumbanın yakınlarında dururdum. Sahi biz çocukken tulumbalar hala vardı bir de çeşmeler vardı mahallelerde. O çeşmelerde mavi, yeşil bazen pembe renkli plastik bidonlarımızı doldururduk biz. Sen bunları bilmezsin. Yazlık sitemizin yeşil alanında bir çardak vardı. Senin bazen sadece önünden geçtiğin. Siz içme suyunuzu herhalde parayla alırdınız. Biz bidonla doldururduk. Sen geçerdin bazen evimizin önünden. Yani düşünsene başka ne var, sen benim içimden geçerdin.
Çocukluklarımız çok farklıydı eminim. Sen ki; yanakları gamzeli, pembe elbiseli ve elbette en güzeli ip atlayan kızların, bense; en kalecisiydim top oynayan erkeklerin. Seni izlerdim hep uzaktan uzaktan. Lafı uzatmaya gerek yok işte, sen de mevzuyu bilmiyor değildin aslında… İşte ama “aslında’’.
Şimdi uzun yıllar sonra ben sana, beni seversin ya da sevemezsin demiyorum, diyemiyorum. Sen diyorum ama; benden geçersin gidersin fakat ben sende ölene kadar takılı kalırım. Yani benim bir yarım sende kalır. Hep kalır. Zaten kalp kan pompalamaya yarayan bir et parçası değildir. Modern tıp da kocaman bir yalandır.
Hadi bir şarkı daha dinleyelim beraber ve sen yine hiç gitmeyecekmiş gibi yap. Bir yaz bahar ayı olsun mevsim ve rüzgar tatlı tatlı essin denizden yana ılıman.

Sonbahar hiç gelmesin.