Sen Ve Ben Şiiri - Mehmet Muratoğlu

En yalın hallerimi alıp çıktım karşına.
İçimdeki engelden benlerden arınarak.
Kendimden çıkıyorum beni sen yapıyorum.
Sendeki pencereden kendime bakıyorum.
Kendimi gözlüyorum senin baktığın gibi.
Seni yaksam diyorum beni yaktığın gibi.
Git desen döneceğim onca zaman geriye..
Gideceğim yurdum yok, bilmiyorum nereye.
Çıkarım engininden yelkenimi toplarım.
Açtığım yelkenleri kefen diye katlarım.
Sevdanın denizinden toplayıp yelkenimi.
Sarılırım yeniden katlanmış kefenimi.

Oysa sen.
Benim gibi benden baktın mı sana.
Yaktığım yüreğimi sen de yaktın mı sana.

Ama Sen.

Kalbimdeki surları devirip aşıyorsun.
Sen sevdanın gül açan bağında yaşıyorsun.

Oysa ben.

Ben kurak bozkırların susuz topraklarında.
Suyu kaçan bahçenin kuru yapraklarında.
Kışlar soğuklarını salacak üzerime.
Yağmurlar göz yaşını dökecek damla damla.
Sonunda dolduracak yaşları gözlerime.
Gözlerime hüznünü salacak hafakanla.
Boğacağım kendimi acı, elem ve gamla.
MMehmet Murat