***Sen ve Ben*** Şiiri - Selma Doğan

Günün ilk ışıklarıyla uyanıyorum sabaha.
İlk gördüğüm sen oluyorsun.
Önce bir tebessümle selamlıyorum seni sonra soruyorum.Bu gün ne yapacağız diye sende aynı soruyu bana soruyorsun.Ben sevgiyle yanağını okşuyorum iyiki sen varsın diyorum.Ve gülüyorum.
Biliyormusun ben seni çok seviyorum.Sen olmasaydın ben ne yapardım bunu bilemiyorum.
Sonra aklıma bir şey geliyor.Koşuyoruz deniz kenarına elime taşlar alıyorum. İçimde ki bütün kızgınlıkları fırlatıyorum taşlarla birlikte denize sırf kimsenin kalbini kırmamak için öfkemi böyle alıyorum.Sen dur diyorsun yapma böyle bak balıkları korkutuyorsun.
Haklısın diyorum.Eve dönerken dallardaki çiçekleri inceliyorum.bir tül kadar ince ve gözlerim bu güzellikleri gördüğü için şükrediyorum.Beni yaradan rabbimi kalbimle selamlıyorum.
Yine evdeyiz sen ve ben yok ki birbirimizden başka kimsemiz.
Haydi bir bitki çayı yapta içelim diyorum.
Biz mutluyuz birbirimizle sen beni bende seni anlıyorum.
Hem anlatmak zorunda değiliz ki kimseye biraz kitap okuyorum.Her zamanki gibi zamanın nasıl geçtiğini anlamıyorum.
Vakit epey ilerledi sana son bir kez bakıp uyumak istiyorum.Gülümsüyorum sana iyi geceler diyorum.Sabaha görüşürüz ve seni sevdiğimi anlaman için yanağına iyi geceler öpücüğü kondurmak istiyorum.Fakat ayna buna izin vermiyor.
Birbirimize bakıyoruz öylece yani BEN birde aynadaki SEN
yine yeni bir güne başlamak için ayrılıyoruz birbirimizden sabaha görüşmek üzere...