Sen, ve ben Şiiri - Sezai Özsezer

Güzel şeyleri hatırlamaktan sıkılıyorum artık. Kavgalarımızı getiriyorum aklıma. Görüyorum ki onca yılı birbirimizi değiştirmek için harcamışız. Sen içindeki adam, bense aynı yerde ki kadın için savaşmışım.

Aldatmışız göz göre göre birbirimizi. Bir daha yaparsan ayrılırım derken, ona gideceğini söylemişsin, üstüne basa basa. Anlayamadım.

Farklı değildim bende, benim sevdiğim kadın bunları yapmaz derken; sen değildin oradaki ” benim sevdiğim kadın “.

Anlayamadık aslında ait olmadığımızı birbirimize… Ve her kavgamızda içimizdeki aşklara benzer tüm yüzlerin üzerlerini karaladık. Yırttık geleceğe ait yazılmış tüm mektupları ve resimleri. İşin kötüsü, yenileri yazmak ve çizmek için gereken yeteneklerimizi de yitirdik, değiştirilirken.

Bu yüzden işte! ! ! Birbirimizden uzaklaştıkça, kimseye yakınlaşamamış olmamız.

Farklı birşeylerin olmamasından şikayet ederdin hayatımızda. Farklı şeyler yapmamı isterdin. Farklı sözler söylememi… Farklı bir insan istiyordun oysa içten içe. Çünkü ben içindeki adamdan çok farklıydım. Farklı şekillere sokup beni, ona benzememi istiyordun.

Barbar kabileler gibi, yıktık bütün edeb-i dokularımızı, -siz kaldık birbirimize.

Ben büyük hayaller kurarken, uzun vadeli planlar yapardım. Korkuturdu bu seni. Yakın zamanda, küçük tatlı hayallerini minik bir yuvaya sığdırma telaşındaydın. Yanyanayken bile öyle uzaktık ki birbirimize…

Sevişirken gözlerini kapatmakta neymiş. Kıs gözlerini, gözlerime bak derdim. Bakamazdın, yanağını getirir/ yanağıma koyardın. İşte o zaman daha derinden daha hızlı nefes alırdın. Bir bütün olmamıza rağmen o an, daha çok sarılmam için yalvarırdın bana.

Hiç değişmemişsin derken neyi kastetmiştin acaba. Oysa o kadar değişmiştin ki sen, ve ben.