Sen ve Ben... Şiiri - Hüseyin Yanmaz

Bir kurşun sık hadi yüreğime
Tutuşup gidelim
Sen ve ben el ele
Soğuk kış geceleri
Sensiz tek başına usulca gezerken
Hüzün demisi yüklü sanki
Aradım seni karşıki dağların eteğinde
Dizlerimde kalmadı derman
Usulca tutundum kırık bir dala
Etrafıma bakarken
Hayalini kurdum
Güneşin gölgesi tepemde gezerken
Dudaklarımdan ismini andım
Yıllar öncesine götürdü beni

Resmin elimde
Hayalini kurup ağlarken
Düğümlendi boğazım
Yalnızlık bu işte
Küskünüm ben kendi kendime
Gök yüzü barışmıyor benimle

Duyuyorsan sesimi
Gecenin karanlığında usulca gel
Tenime el vur yanıyor yüreğim
Ateşler içinde
Solmasın ektiğim çiçekler
Kuruyup gitti sensiz
Yağmur ol
Gök yüzünde damla damla
Sessizce yağ üzerime

Mavi deniz dalga dalga
Yelken açan gemileri sürüklerken
Susamışlar belkide hayallere
Uzat şimdi ellerini
Hasret ol özlem ol içime
Gecenin karanlığında
Bulursan beni yanı başında
Usulca fısılda kulağıma
Seni seviyorum de bana

Gecenin karanlığında
Bensiz uyanırsan eğer
Sakın bekleme beni
Bir rüyaymış sanki farzet
Kavuşurmuyuz bir daha bilemem
Sen ve ben
Kapılma hayallere
Küskünüm ben
Gece doğan güneşe
Biraz hüzün biraz özlem dolu
Sensiz yüreğim
Hadi gel bırakma beni yapa yalnız
Tutuşalım el ele sevelim ölümüne
Bir daha ayrılmayalım sen ve ben...
Hüseyin YANMAZ
18/01/2011