Sen Ve Ben Şiiri - Bayram Çinkil

SEN VE BEN

Bir yıla düşen
Yaz mevsimi gibi..
Şu gönlüme düşen
Yaz mevsimi olmuştun.
Ben seni sonbahar, kışta ararken,
Sen beni ilk baharın kapılarında
Güllerle, çiçeklerle bulmuştun.
Bir çehreye düşen gülücük gibi,
Ömrüme düşen gülücükler olmuştun.
Yelkensiz de giderdi sevgi kayığımız,
Ellerde beş çayımız,
Deniz dalgasız,
Ben tasasız,
Sen gamsız,
Hayat bize sunardı türlü ikramını.
Hiç ummadık yerlerde bâzen,
Zamanlı-zamansız
Bir güle düşen
Bir damla gibi
Tam kurumak üzereyken,
Düşmüştün dalıma.
Ne falcılara inanırdım ben..
Ne de sensizlik çıkmıştı falıma.
Mevlâm vermemişti bu mutluluğu
Yarattığı her bir kuluna.
Tencere yuvarlanmış,
Kapağını bulmuş diyorlardı bize.
Yere göğe sığmayan bu sevgi,
Sığmazdı ne kelimelere, ne söze.
Ah! ne severdim ben seni..
Ne severdim.
Ölümüne mi desem?
Az gelir.
Seninleyken iyi de güzelim,
Yokluğunda inan ki,
Ölüm de bana vız gelir.