Sen Ve Ben Şiiri - Mehmet İmir

Sen zengin, ben çok fakir;
Sen nesirci, ben şair;

Sen al renklisin çiçek gibi,
Ben cılız ve solgunum ölüm gibi.

Asla kaygı nedir bilmezsin,
Sen köşkte yaşar, gezersin;

Ben ise çırpınırım elem içinde
Geçer günlerim içi saman dolu bir evde.

Sen tüm gün tatlı ile beslenirsin,
İstediğin suçu özgürce işlersin,

Ve sen tembelsin her zaman
Tabiata borcunu ödeyeceksin bir zaman;

Ben vurdumduymaz ve duygusuz bu döngünün,
İçilen saf ve tatlı suyuyum bu sürgünün,

Tavan arasına yüz defa asılmışım
Bilinen gerçeğe koşup atılmışım.

Sen ve etrafın kölelerle çevrili,
Görünüşün ürkütücü ve korkunç biçimli,

Sen yiyicisin semiz mi semiz
Dişlerini temizlemez pis misin pis

Ben ise günahkâr bu çirkefte
Asla oynamam modasız oyuncak ile
Gezinirim her ücra köşesinde,
Acımasız iblisin cehenneminde.