Sen ve ben Şiiri - Ozan Kaymak

yazmak öyle birşeydi ki... yazılmayı gerektiriyordu herşeyden önce... yani kalbime kazımalıydım seni... ve sana yazılmalıydım... sonsuza kadar... ya tamam yazdım... ama kazımadım hiçbirini... tamam denizci açıldı her seferinde... ama dönebildi de... kardan adam her yaz erise de... her kış yeniden dirilmedi mi... rüzgarların sebebi kalmasa da... antalya`yı dövmedi mi vura vura... hayır bir öfke değildi... öylesine şiirler yazdım işte... şişelerde biriktirdim... denize sor... her biri bir köşede... hiçbiri geri dönmese de... O yürek hala yerinde... önce bir yığılma sesi duyuldu titrek dizelerinde, ellerinden anladım heyecanını... sonra isminden hem özünü... hem canını... ortaya koyacağını... düşünmeden 'varım' dedim... hayır ne karı... hesap bilmem... ben koşarım ateşe... yanacağımı bile bile... böyledir benim köylerimde... karşılıksız verilir... söyler türkülerim de... hayır gözlerini görmedim... ne renk bilmiyorum... kaç yaşında sorma bana... sesini duydum sonra sonra... sessiz ve derinden... ve kalbimin bir yerinden... tutuluyordum ya... konuşamıyordum... ama anlaşıyorduk... görmeden... konuşmadan... bu şehir uyur ben ona yürürken her gece... bahar çöker yollarıma... kollarımda taşıdığım hece... 'evet' ve 'hayır'lar arasında... 've' ile bitmeyen cümleler gibidir hayat... O`nun yollarında... son sözü söylenmemiş...