Ninemden bir mani var kulaklarımda çınlar:
Umut dalımda yaprak beni sonbahar anlar.
Yağmur süzülür gider toprağı yanan anlar.
Cennette has bahçenin gülleriyiz sen ve ben.
Hep yeşil kaldım inan; solmadım gel sen diye.
Çiçek açtım her mevsim; yediveren san diye.
Beni kör kuyularda merdivensiz bıraktın,
Denizler ortasında bak yelkensiz bıraktın,
Öylesine yıktın ki bütün inançlarımı;
Beni bensiz bıraktın; beni sensiz bıraktın.
Devamını Oku
Denizler ortasında bak yelkensiz bıraktın,
Öylesine yıktın ki bütün inançlarımı;
Beni bensiz bıraktın; beni sensiz bıraktın.
