Sen
Kömür gözlerinle
Beni esir alan,
Tatlı gülüşünle
İdam sehpasına götüren SEN…
Sen
Varlığınla beni,
Yokluğun dipsiz kuyusuna sürükleyen
Kaybettiğim benliğimi,
Mum ışığıyla arattıran sen…
Ben
Avcının pençesinde kalmış
Yaralı bir ceylan,
Son nefesini vermek üzere olan
Hasta bir insan.
Ben
Düşmemek için toprağa
Yaprağa sımsıkı sarılan bir damla,
Karanlıkla aydınlık arasında kalan
Ümitsiz bir adam.
Sensin
Üzerine yedi kat kilit vurduğum
Karanlık odamda hapse mahkum ettiğim
Varlığını hatırlamak bile istemediğim
Aşkı ve sevdayı
Yeniden ruhuma tattıran sensin….
( 03.12.2007)
Güven AkçaKayıt Tarihi : 18.1.2017 13:27:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!