Sen ve Ben Şiiri - Emrah Bekci 2

"Sən ve Mən"

Mən səni gördüyüm an, tutuldum baxışına, od oldu qəlbim,
Xəzərin mavisi töküldü saçına, qürurum, ilhamım, səbəbim.
Mən səni duyduğum an, açdı çiçək, Qarabağın Xarı Bülbülü,
Şirin bir yuxu kimi gəldin, könlümün tək sevgilisi, bənövşəli.

Mən sənsiz yolları keçdim, gecələrim uzun, səhərsə yaman uzaq,
Tək səninlə bu dünya mənə bir bahar, bir sonsuz nur, bir qovşaq.
Mən səni sevərkən, yazıram misra-misra, qələm əlimdə titrəyir,
Sən oldun Nizaminin dastanı, könlümün dərmanı, diləyim.

Saçların küləklərlə oynar, Qobustanın daşlarına iz salar,
Gülüşün gələr kəndlərə, hər ürəyə bir şəfəq, bir bahar.
Arazın hər axarı məni sənə çəkir, ay yurdumun sevdası,
Mən səninlə bütün dünyanı sevdim, gözəlim, nazım, havası.

Yuxularımda sən, hər gecə ulduzlarım parlayır,
Qaranlıqda işıq verən mənim günəşim aydınlayır.
Baxışınla dəryalara qərq oldum, qaldım əsir könlündə,
Mən səni sevdim, bir ömürlük dərinliyində, gözlündə.

Zəngəzurun dərəsi, dağları sənə salam durur,
Çinar ağaclarının kölgəsi, hər addımda məni ovundurur.
Sən mənim qibləm, mənim könlümün tək nurusan,
Bakıdan Qarabağa, hər zərrəmdə sən varsan.

Kür çayı danışır, deyir, mən də görmüşəm onu,
Əlindən su içmək istəyən bu eşqin qulu.
Haray çəkir qəlbim, bu sevda bir ömürlük hikayə,
Hər sözündə mən tapıram özümü, hər baxışında səadət.

Mənim dilimdən axan nəğmə, hər biri sənə bir çağırış,
Xəzri əsir üstümüzdən, gətirir səni yenə bir alış.
Mən sənsiz külək olub dolandım, torpaqlarda bir səyyah,
Amma sənlə bütövəm, ay sevgim, sənlə mənəm sabah.

Füzulinin qəzəli kimi saf, şirin və dərin,
Qəlbimdən çıxan hər sözün, sənindir, eşqin sərin.
Şuşanın başında oxunan nəğmə, sənə mən deyər,
Mənim aləmimdə sən varsan, hər misram sənlə bəzənər.

Sənlə bu dünya cənnət, sənlə səma qızarır,
Dağlar, dərələr deyər, sevgimiz heç vaxt solmaz, sınmaz.
Ağac yarpağı kimi sənə sarıldım, heç ayrılmaram,
Sən Emrah'ın əbədi baharısan, heç zaman solmaz qalam.

Emrah Bekci
2013 / Bakü

***

Sen ve Ben

Seni gördüğüm an tutuldu gözlerim, kalbim bir ateş oldu,
Hazar’ın mavisi saçlarına döküldü, gururum, ilhamım, sebebim.
Seni duyduğum an, açtı çiçek, Karabağ’ın Har-ı Bülbül’ü,
Bir tatlı rüya gibi geldin, gönlümün tek sevgilisi, menekşeli.

Sensiz yollardan geçtim, gecelerim uzun, sabah çok uzakta,
Bir tek seninle bu dünya bana bahar, sonsuz bir nur, bir kavşak.
Seni severken, yazıyorum mısra mısra, elimdeki kalem titriyor,
Sen oldun Nizami’nin destanı, gönlümün şifası, dileğim.

Saçların rüzgarla oynar, Gobustan’ın taşlarına iz bırakır,
Gülüşün köylere gelir, her kalbe bir umut, bir bahar.
Aras’ın her akışı beni sana çeker, ey yurdumun sevdası,
Seninle bütün dünyayı sevdim, güzelim, nazım, havası.

Rüyalarımda sen, her gece yıldızlarım parlar,
Karanlıkta ışık veren güneşim aydınlatır.
Bakışlarınla deryalara daldım, kaldım esir gönlünde,
Seni sevdim bir ömürlük derinliğinde, gözlerinde.

Zengezur’un vadisi, dağları sana selam durur,
Çınar ağaçlarının gölgesi her adımda beni avutur.
Sen benim kıblem, gönlümün tek nurusun,
Bakü’den Karabağ’a, her zerremde sen varsın.

Kür Nehri konuşur, der ki: “Ben de gördüm onu,”
Elinden su içmek isteyen bu sevdanın kuluyum.
Haykırır gönlüm, bu sevda bir ömürlük hikâye,
Her sözünde buluyorum kendimi, her bakışında saadet.

Dilimden akan her nağme, hepsi sana bir çağrıdır,
Hazar rüzgarı eser üzerimizden, seni bir kez daha getirir.
Sensiz rüzgar olup dolaştım, topraklarda bir seyyah,
Ama seninle bütünüm, ey sevgim, seninle sabahım.

Fuzuli’nin gazeli gibi saf, tatlı ve derin,
Gönlümden çıkan her söz senindir, sevdan serin.
Şuşa’nın zirvesinde okunan bir nağme, seni anlatır,
Benim dünyamda sen varsın, her mısram senle bezenir.

Seninle bu dünya cennet, seninle gökyüzü kızarır,
Dağlar, vadiler der ki: “Sevgimiz hiç solmaz, kırılmaz.”
Ağaç yaprağı gibi sana sarıldım, hiç ayrılmam,
Sen Emrah'ın sonsuz baharısın, asla solmayacak bu kalem.