Sen ve ben Şiiri - Azmi Atilla

Sen akıllı ben deli, sen pür zeka açıkgöz
Ben, uyur gezer körüm, karanlıktakaranlığı
Gördüğüm halde nankörüm
Beni zincire vurdu, doğruluk denen hile

Yok olmuşum, varolanı aşkıyle
Sen evvelce bir ferttin, küçücükte bir derttin
Büyüdün toplum oldun, karanlık yolum oldun
Karanlığa inandın, muhabbetle karşılandın

Çaldın, çırptın, çıldırdın. yaşamanın ufkunda
Kayboldun, engine daldın....
Noksanın yok, kederin yok, utanacak yüzün yok
Çılgın alemin derdin, yaşaman, zevkin keyfin

Bunlar geçer akçeler, bunlar yüzünün akı
Bunlar kambur feleğin, bunlar devranın çarkı
Bunlar görünen köyler, kılavuz istemezler
Senin için yalanlar, dönmüş yangın yerine

Senin için Turan, dönmüş viran yerine
Sana göre, yüce dağlar düz, utanacak gün gelir
Utanır bu rezil yüz
Serseri, deli aptal, sana göre tabi ben

Zincire vurulmuş bir esir,
Beyhude harcanmış ömür
Ademin bu devrana, en akılsız bir dölü
Bu ne acı, bu ne hüzün

Bu devrana öldü sazın
Bu gaflette battı gemin varın yok
Varın hiç oldu eni,
Ensenden kalın kafanda

Kavak yelleri estikçe
Yaşadıkça sendeki şer
Ensenden kalın kafanda,
Fındık kadar beynin var...

.