Sen Ve Ben Şiiri - Rabia Sude Yolcular

Sen ve ben sadece,
Taşların üzerinde oturuyoruz.
Elimizde sadece sevdamız,
Yerle bir olmuş hayatımız.

Ruhlarımız bağlanmış birbirine,
Uzunca denizi izliyoruz.
Birbirimizi seviyor muyuz?
Yoksa yalnızlık mı dostumuz.

Belki de en güzel günümüzde,
Zaman alsa geçmesin istiyoruz.
Yorgun ve kırgın yüreklerimiz,
Biz birbirimizde dinleniyoruz.

Kimse bilmesin sana olan sevgimi,
Ve kimse duymasın bu sesimi.
Ben sadece sana haykırıyorum,
Tıkalarından kurtulmanı bekliyorum.

O tıkalar ki gözünü de kör etmiş,
Takılı kalmışsın bi beyaz hayale.
Sonu karanlık bunu göre göre,
Sanki yüreğin hüzne yemin etmiş.

Şimdi ben yanındayım senin,
Bütün sözlerini unut gitsin.
Sen bu hayatta benim için,
Sağanaktan sonraki gökkuşağı gibisin.

Gülüşün, bakışın ve sesin,
Bu kadar mı güzel olur her şeyin.
Susmasın hep konuşsun dilin,
Ben seni ömür boyu dinlerim.

Beni bu kıyıda yalnız bırakma,
Bu bedenimi kendinden ayırma.
Ben sen yokken de varım ama,
Bütün gitmeler yalnızlıktır kalmaya.

Ben dışarıdaki bütün sesleri dindirdim,
Yolumdan şaşmadan ille de seni sevdim.
Başkaları için hayırsız adamın biriydim,
Çünkü ben sadece sana geldim…