Sen varya şansızlık Şiiri - Adil Metan

Sen tarihin en ıssız ve en acı romanısın
Sen ayrılmış sevdaların en zehirli hayranısın
Seninle hüzünlü benim şehrim ve şehirler
Senle azaplıdır senle yorgundur bu gülüşler

Seni satırlarıma dökerken bile korkuyorum
Üzerime bıraktıgın kara bulutlar karartır gönlümü
Yazdıgım her cümlemde beklide kuşkular var
Sen aslında sevmek isteyenleri ayıran koskoca bir duvar

Cok yanlızım kalabalık bu şehirde
Geriye baktıgımda hiç bir şey yok elimde
Sanamı isyan edeyim yoksa kendimemi
Ama biliyorumki sensin bu bedensizligin bedeni

Ben ne yaşamlar gördüm ne çileler
Ne isyanlar gördüm ne sefiller
Ama hiç biri dibe batırmadı böyle beni
Bu dünyada sen yaşayan insana giydirirsin kefeni

Şahitler tanıklar aradım kendime
Bir çare bulamadım derdime
Yoksa hazin bir öykümüdür yaşadıgım demeli
Ne kadar acıda olsa bu şiiri okuyup düşünmeli

Evet sensin ŞANSIZLIK adın kirli
Her ileri adımımda beni biraz daha geriye itti
Buna nekadar daha gögüs gererim bilmem
Sen bende oldukca galiba kimseyi sevemem

Adım adil soy adım şansızlık
Bütün hayatım saçma sapan birazda karışık
Kaderim bile ondan yana oda zaten vicdansız
Son satırımda bile ellerim titriyor galiba ondan kurtulmam imkansız