Sen Varsın Şiiri - İbrahim Ünlü

Bir şiir yazılıyor soluk kağıtlara
Şiirde sen varsın
Gökyüzünün hürriyetle olan istiaresinde
Hatalar ve acılar pragmatiğinde
On yıl öncesinden çekmeceye atılmış gece eskilerinde
Buruk ve gözleri dolmuş bir gidişin acemiliğinde
Liseli bir talebenin defter arası gizlisinde
Soluk kağıtlara yazılan şiirlerde
Sen varsın

Bir hüzün içlendiriyor yüreğimi
Hüznümde sen varsın
Antropolojik bir soruna dönüşüyor derdin ailesi
Kargaşa halinde yerde magma
Periyodik sinyaller veriyor gökte yıldız
Yatağını arıyor akarsular
Tek başına ağlamak zor be gülüm
Tek başına kalmakta yapayalnız çoğul bir kederle
Yüreğimi içlendiren hüzünlerde
Sen varsın

Bir sevda yaşanıyor ucuz sokaklarda
Sevdada sen varsın
Hüznümün sana dair duvarlara kazınan paleografyasında
Küs bir gecenin pasif yıldız kaymalarında
Hetetrof bir yaşama muhtaç kanunda
Habire özümlenen acıda
Kendiyle uyaklaşan aynalarda
Ateşten korkan suda
Ve ucuz sokaklarda yaşanan sevdalarda
Sen varsın

Bir şeyler kımıldar içimde
Galiba çiçekler
Galiba ruhumda gezinen sen
Son seslenmeyle gelir ölüm
Ergeç gelir
Gelir…
Sensiz bana gelecek ölüm beklesin

Zıpkın gibiydim veletliğimde
Erik çalardık hanife teyzenin bahçesinden
Maçlar yapardık okul bahçelerinde
Sonra geçti o yıllar.
Eridi kol saatimin patavatsız kadranı
Dursun bütün zamanlar seni beklesin

Derin bir ah çekiliyor
Şehrin ciğerlerine
Her ahımda sen varsın
Saçlarımda eriyen çıtır çıtır kar seslerinde
Koca okyanusta yalnız kalan balıklarda
Eylemsiz katılığa mahkum taşlarda
Düşen bir yaprağın sürgünlüğünde
Ve henüz yığılan yaşlı bir şehrin ölgünlüğünde
Bütün alarm yoklamalarında kimse yok
SEN VARSIN!