Sen varsın Şiiri - Ali Yücel

En güzel güllerden,
Hercai menekşelerden,
Kırları bezeyen çiçeklerden,
Sen kokarsın.
Ne iklimin üşütür beni,
Ne kar yollarımı kapatır senin yanında,
Ne de başka heveslerde bulurum kendimi,
Ne vakit boşluğa düşşe ellerim,
Sen tutarsın.
Seni bana ulaştırsın her gemi,
Beni sana getirsin her vapur,
Sende kaybettim akli dengemi,
Gülmeyen bahtımın kapı aralığından,
Sen bakarsın.

İncinsem ne çıkar,
Matemine bulansam,
Üzülsem, hüzünlensem,
Yada kaybolsam sende,
Tıbbi litaratürün kalp dediği yerde,
Sen atarsın.
Suda balık, gökte kuş,
Yeryüzünde karınca ne kadarsa,
Bende o kadarsın,
Cücelerin celladı olan dev,
Çocukların karabasan korkusu,
Kurumuş su kuyusu,
Terk edilmiş virane bir ev,
Eğer yanacaksa yüreğim alev alev,
Sen yakarsın.

Yağmurlar serpilince topraklara,
Dalları yapraklarla kuşatırsın,
Yeşile boyarsın ormanları,
Her meyve sende bulur tadını,
Her tohumdan, her tomurcuktan,
Sen çıkarsın.
Akıl tutulur kalır,
İnsan bildiğini unutur sende,
Güneş ışığını güzelliğinden alır,
Senin güldüğün her gece,
Ay sürgüne yollanır,
Yine öyle bir gece,
Hıçkırıklara boğulurken özleminle,
Beni sadece,
Sen anlarsın.

Beni bir sen tanırsın,
Sen bilirsin korkularımı,
Çıkmazlarımı, kuşkularımı,
Okursun yazamadıklarımı,
Sana sakladığım ne kadar hayal varsa,
Bir bir kaçırıyorum ellerimden,
Tam yıkılacakken ben,
Yerle bir olacakken,
Hicran ufkunun ötelerinden,
Sen doğarsın.
Buluttan mahrum gökyüzümü,
Küme küme beyazlatansın,
Sen gürlersin yağmur öncesi,
Parıldayan gözlerinle sen çakarsın,
Aldanırım gök kuşağının rengine,
Kapılırım ahengine,
Sonra damla damla yeryüzüne,
Sen yağarsın,
Bu kadar söz banamı,
Benmiyim bu anlatılan,
Banamı bu adanmışlık deme,
İçimin ışık görmemiş odalarında,
Zihnimin puslu dolambaçlarında,
Her adımda,
Beni ben yapan her ayrıntıda,
Sen varsın.
İyi ki varsın...