Sen Varsın! Şiiri - Bülent Aydın Nigehban

Baksam da…
Bakmasam da; Aynaya!
Gördüğüm sensin!
İçime ıstırabın dumanını çeksem
Ve yürüse de…
Dursa da yaşamım.
İçimdeki yine sensin!
İnan ki, hep şaşırmışımdır!
Sahi…
Denize neden olta atar ki çocuk?
Sonra…
Şişeye sığar mı mutluluk?
Ve o masadan çıkan nasıl bir umut?
Elbette; İnsan bir kere sevince…
Kıyılar arasında kalamaz ruhu!
Denizin ötekisinde ki; hülyaları…
Çocuk hala olta da,
Kadında çantasında arıyorsa!
Ve sigaranın son dumanları…
Kasvetiyle çökmüşken odaya
Bir yönü de karanlıklara giderken…
Durmasın… Vursunlar kılıcı…
Yıksınlar o alçakça engeli!
Ve… Koparsınlar şahdamarını,
Ensesinin kökünden.
Ancak; Unutma!
Titreyen beden de;
Buruk olan veda da bile…
Yine de sen varsın.
Yani hep varsın.
Sigaranın maviliklerinde…
Eşsiz sevdalarda…
Raks ettiren şarkılarda…
Ümit veren şiirlerin satır aralarında…
Kafdağı’nın arkasında…
Umutlarda… Gelecekte…
Ötelere Şehbal açan; duygularda…
Hep sen varsın!