Sen Vardın Şiiri - Cem Uçar

Sen vardın; dün gene ben , beraber yürümemizi istediğim yerde, tek başıma yürürken aklımda.
Sen vardın; buzun erirken rakımda yaptığı dansta.Uyurken gece yine aklımdaydın sen bütün acımasızlığınla aklımdan çıkmamacasına. Bir şarkıydın, bir esintiydin, tenimi kavuran güneştin sen.
Sen vardın, sevdiğim sen; gökyüzünde dolaşan kuşun kanadına takılan bulutta idin sabah güneş daha yorulmadan önce, akşam ise bir değil bütün yıldızları üstünde resmin vardı. Sen vardın aşkım; bir korkuydun gece üstünün açık olabilme ihtimaline dair içimde yada rakın var mıydı acaba içmeye yoksa rakı içip kendini mi zehirliyordun. Sen vardın terim kurumadan seni düşündüğüm bütün zamanlarda ve terim kuruduktan sonra kalan tuz zerreciklerinde.
Sen vardın aklımda bir de senin mutsuz olabilme ihtimalin sevdiğim, mutsuzsan içerim, üzüntüden; mutluysan içerim sevinçten....
Sen vardın bi tanem; yalnız kalbimde, yazmayan kalemindeki son bir çizgi daha ümidim de. Bir tek sen vardın düşlerimde, yarın için. Sen vardın yalnızlığımla gezerken aklımda yarın.
Sen vardın prensesim kıskanırken herkesi ve onların yaşayabildikleri mutlulukları kıskanırken yanımda, tam bir yokluk olarak.
Sen vardın bir yerlerinde içimin, benim de yerini bilemediğim, ararken seni.
Sen vardın kan damlalarında “onu üzdüm” diye kafa atarken duvarlara.
Sen vardın uykumda, odamda, masamda, kalemimde, klavyemde, dökülen göz yaşlarımda, umutlarımda ve sıkıntılarımda.
Sen vardın insanlık için ölme, ölebilme ümitlerimde bir şeyler yapabilme isteğimde insanlık için ölmeden.
Sen vardın benim aşk tanımlarımda, aşık olmak için ideal sevgili tanımlarımda ve intihar etmek için gerekli ortam ve gereç tanımlarımda.
Sen vardın ağlayan, arkamdan ben ölürken yokluğunda, bir duvar dibinde; kimseye görünmeden.

02.07.2000 00:57:19 whl bcmng shrk / nly shrk