Sen Üzülme Diye Şiiri - Alim Eken

Sen üzülme diye,
Yüreğimin yedi kapısını,
Yedi yeminle mühürledim.
İri cüsseli,
Kara, yağız bir kısraktır arzularım.
İnsanım, elbette seni arzularım.
Ama ne leş kargasıdır,
Ne de gecenin uyuz çakalıdır arzularım.
Seni sende.
Seni bende arzularım.
Bütün uvuzların benim kutsalım.
Gündüzümün gözleri avucunda,
Öp alnının güneşimin.
Sende tutuşmuş, sende yanmışım.
Bütün monarşik ihtişamıyla yakarken Roma’yı Neron,
Prometheus'un meşalesinden döküldü kıvılcım.
Yüreğimden çalmıştı oysaki ateşi,
O yaramaz ve asi kızıl saçlı çocuk,
Gözlerinin ferinde çakan,
Yüreğimi yakan ateşti.
Roma’yı, İstanbul’u yakan.
Miğferinde ben vardım.
Doksandokuz Harbi neferlerinin.
Kurşunlara inat, kan kırmızı açan güldüm.
Bir güldün, güldün, öldüm.
Sana, bana kalsın diye bu küçücük evren.
Bütün harpleri ben tasarladım.
Sende kilitlenmişim.
Yedi sur, yedi bentle çervişmişim.
Ruhumu, taze bir sabah gibi
Bal kaymak dudağına perçinlemişim.
Desem ki; Ömrün yarısında, civan mert
Gözü kara, eşkıya kesilmişim.
Desem ki; seni başka türlü sevmişim.
Sen üzülme diye
Kanımı, ince inece sızan su gibi İçime akıtmışım.
Dudaklarında bulmak hayatı,
Nane tadında,
Halkalı bir şekermiş, meğerse yaşamak.
Bir idam mahkumunun,
Dar ağacında hayatı arzuladığı kadar,
Seni arzuladım.
Yaşamaksa, çisil çisil bir yağmur altında,
Çırılçıplak teninde arzulamaktır ölümü.
Ne delikanlıcaymış ölüm,
Ne delikanlıcaymış sevmek,
Ellerin ellerimdeyken, severek ölmek.
Güneş kadar üryan,
Ay kadar berrakken yüzün.
Ne zordur oy.
Karanlık zulalarda müebbete mahkumca yaşamak.
Revamı bu,
Kalabalığındayken on milyonların,
Revamı bu tecrit.
Sen üzülme diye
Kırk satır olsa da sözüm,
Bal, şerbet diye yutarım.

03/12/2007 - İzmir

___Sen üzülme diye, zehir zemberek bile olsa böyle yaşama, ipek bir gömler gibi giyerim.___