Sen üzülme anne, Seni çok seviyorum.

Hani anne, hatırlarmısın o günleri,
Çocukluğum da, orta okuldaydım.
Bir kış günüydü, evimizin balkonunun,
Açık kalan camından, içeri girmiştim.

Sen yoktun, komşudaydın galiba,
Sedirin üzerinde kendimi rahat hissettim.
O ayaz,kasvetli ve dondurucu soğukta,
Ne yaparsın işte, o anki çocuksu duygularımla.

Buz kesen ve iliklerime işleyen o soğuk,
Seni beklerken balkonda sedirde oturup,
Dondurucu havaya aldırmadan, iki büklüm,
Bir taraftan da okul kitabımı okumaktaydım.

Vücudumun soğuduğunu dahi anlayamadım
Ne kadar zaman geçmiş bilmiyorum
Ayaklarımı ve ellerimi hissetmiyordum
Bir ara tatlı bir uykuya daldığımı da hatırlıyorum.

Neler olmuştu, ne kadar zaman geçmişti,
Bilemiyordum o karanlıklar ortasında.
Tek duyduğum ses, senin sesindi anne
Acıyla çok ağlıyordun ve çırpınıyordun
'Ağlama anne ben burdayım' diyemedim.

Kendini suçlu görmüş ve hayıflanıyordun
Ben ise suyun içinde zangır zangır titremekteydim
Tekrar mı dünya'ya dönüyordum
Herşeye rağmen yaşam güzeldir anne
O soğuk su bile bana sıcak geliyordu
Sen üzülme anne, inan ki seni çok seviyorum.