Sen Üzülme... Şiiri - Cengiz Polat

Bir kulübem olsa yalnız ve yalnız seninle,
Çatısında beyaz güvercinler uçursak el ele,
Sevgi tohumları eksek kin ve nefret yerine,
Güneşimsin güneşim, yeter ki sen üzülme…

Bir çeşme yapsak önüne, susuzlar kansa,
Bakracını dolduran her derde şifa bulsa,
Seven sevdiğiyle, aşklar senin gibi olsa,
Güneşimsin güneşim, yeter ki sen üzülme…

Bin bir çiçek eksek evimizin bahçesine,
Kötülükler giremez diye yazsak hanemize,
Büyüklerimiz zeytin dalıyla gelse evimize,
Güneşimsin güneşim, yeter ki sen üzülme…

Ağaçlarımızın dallarına hep bülbüller konsa,
Gül için gülse, şarkılar söylese şiirler okusa,
Güller senin gibi koksa, yayılsa yedi cihana,
Güneşimsin güneşim, yeter ki sen üzülme…

Evlatlar yetiştirsek sevgiyle özenle tatlı dille,
Sevgi elçisi olarak göndersek her ile her yere,
Harman edip sevgimizi dağıtsalar cömertçe,
Güneşimsin güneşim, yeter ki sen üzülme…

Bacasından mutluluk dumanları tütse,
Seni üzenlerin izleri yüreğinden silinse,
Sevgiyle bakan gözlerin bir daha üzülmese,
Güneşimsin güneşim, yeter ki sen üzülme…

Seni anlayan ben varım, artık sakın üzülme,
Beraber mutluluklara uçalım beyaz güvercinlerle,
Gülümse, her şeyim feda olsun gülen gözlerine,
Güneşimsin güneşim, yeter ki sen üzülme…