kopartsam hüznünü yatırsam göğsüme
tutsam ellerini yok etsem bu dönme dolap duyguyu
üşüyen ruhuna yağmur olsam
tomurcuğa dursa tenin
işte o zaman kıskanırdı bizi depremler
yeryüzünün bütün atları dörtnala koşarken yüreğinde
biliyorum ne çok sevdiğini beni
ah! bir de kaderimiz bilse
çözseydi bileklerdeki kelepçeyi
kuşlara inat nasıl da kanatlanırdık seninle
yere düşerdi gülün yüzü biliyorum
utanırdı dolunay kendi şavkından
ağlardı uyurgezer tüm sevdalar mevsimsiz yaşlanmaktan
bu yüzden çocuk kalmalıyız biz!
gömüyorum hüznünü derinlerime
gözyaşında yağmalansa da krallığım
şölenler kuruyorum tek gülüşüne
korkma sevdiğim mermi tetiğe sürüldü bir kez
iste kainatı vereyim
istersen canımı dökeyim eteklerine
sen üzülme yeter ki!
(12 Ocak 2004)
Naime ErlaçinKayıt Tarihi : 12.1.2004 19:59:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Ecdat Armağan
Selam cocuk kalmayı sevenlere merhaba,yüreğinize sağlık efendim
zafer zengin
EtnikA
TÜM YORUMLAR (13)