Sen Uzaklardayken; Şiiri - Ahmet Sayan

Sen uzaklardayken;
Ben sensiz karanlığın ayaz gecelerinde,
Hırçın fırtınaların tokatladığı rüzğarlarda savruldum.
Çivisi çıkmış kaldırımları çiğnedim fütursuzca,
Buzları kırdım, aldırmadım yokluğunun sessizliğine,

Azgın soğukta montuma gömüldüm,
Köşebaşlarında dikildim, soğuğa inat,
Aldırmadım kimsesizliğime, boşvermişliğime,

Yalnızlığıma adım attım delicesine,
Ayak izleri bıraktım zamanın bahtına,

Saçlarım savrulurken rüzğarın beyaz yelesinde,
Bırakmadım kara ayaza inat, buz kesilen ellerimden,
Ellerin titrerken verdiğin tesbihi,

Işıklar düşerken yaşlanmış yollar üzerine,
Kara tekme attım, sinirimi alırcasına,
Savurdum soğuk ellerimle yaptığım kar yumağını,

SEN uzaklardayken;
Ben gözlerine şiirler yazdım.
Bir bakışta mahpus bırakıp,
Sevda prangaları vurduğun,
Hasreti vagon vagon yüklediğin gözlerine,

Hançer yaraları bırakırken yüreğime,
Yaralarıma kül bastım.
Kanayan yerlerime sevgin yerine,
Acıyı tattırdığın ızdırap saatleri bastım.
Aldırmadım yinede,
Aldırmadım Sensizliğin acısına,,

Yalnızlığıma yazdım, duman kokan boş odamda,
Hüzzamlı duyguların buğusunda tatlı bir koku,
Taze tütmüş, dumanı üstünde,

SEN uzaklardayken;
Ben yıldızların kayışını seyrettim.
Gökyüzünün bağrından kopup karanlığa dalışını,
Bir çift gözden dökülen iki damla yaş,
Yanaklardan akarken aldırmadan, Aldırmadan sildiğin çiğ tanesi gibi,

Akıp gittim zamanın içinden.
Titredim soğuğun çıplak ellerinde,
Şimdi uzat ellerini taçmahal yıldızlara,
Tutabildiğin yıldızların. görebildiğin uzakların, En delikanlı yüreğinde ben varım.....