Ey! sevgili;
Uzakları yakın eden
Ruhumda yaşayan sevgindir
O sevgi öyle kutsal öyle özel ki
Tarifini romanlar yazamaz
Şairler mısralara dökemez
Öznesi bende saklı bir aşktır bu sevgi
Sen hissetmesen de
Her gün ben saçlarına konarım bir kelebek gibi.
Sen nereden bileceksin
Sen nereden göreceksin ki beni
Ben bulutlara gizlenmiş yağmurum
Pencerene vuran her damla
Benim gözyaşlarımdır
Yollar uzun olmuş ne fark eder
Gözlerin görmese de beni
Ben senin zaten menekşe gözlerindeyim
Her aynaya baktığında
Benim hayalimi göreceksin sevdiğim.
Bu şehrin kalabalık bulvarlarında
Yalnızlık ne demektir bilirim
Bilirim zulamda taşıdığım yıllanmış acıları
O acılar belki olgunluk çilemdir benim
En çok çile çekmiş insanları severim
Dikensiz gül bahçesi aramaz yüreğim
Sen kırmızı bir eylül gülü ol bahçemde
Ben seni her gün gözyaşlarımla sularım
Halimin sırrını kim bilecek
Acı göz yaşlarımı senden başka kim silecek
Bu kış gecelerinde
Neden her gece kaçıyor uykularım.
Gamzelerini günlerdir yağan
Kırkikindi yağmurları doldurmuş
Sanki Kazdağları menekşe gözlerinde ağlıyor
Kalbinden kalbime bir nehir akıyor
Sen bana koşuyorsun geceleri
Ölümden bahsetme bana
Seninle aşkı yaşayalım
Yaşatalım mısralarda sevgi dolu heceleri
Sen uzaklarda olsan da
Menekşe gözler bende yaşayacak
Aşkın kalbimde
Devasız bir yara gibi kanayacak.
Mart 2024
İbrahim YılmazKayıt Tarihi : 23.7.2024 04:01:00





© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!