Sen Uyuyordun Şiiri - Ali Haydar Timisi

• 

  Nazlı Akın

  
  Sen Uyuyordun
  
  Çığlıklar saplandı geceye
  Derin uykulardan uyandılar
  Uzun yollarda tay gibi
  Soluk soluğaydılar
  Günebakan türküler söylüyorlardı
  Altlarında kilimler
  El emeği göz nuru
  Alın teriyle dokunmuş ilmekler
  Haram lokma geçmemişti boğazlarından
  Sofraları yerde
  gönülleri darda
  Derin uykulardan uyandılar
  kıl çadırlarda
  Toprak gebeydi
  Koynunda sızlayan sancısıyla yakıyordu ayakları
  Sonra yılan,
  çıyan,
  börtü,
  böcek
  Hiç konuşmuyorlardı o sabah
  
  Güneş kan rengi doğuyordu
  Kızıl aleviyle boyuyordu kenti
  Ve ağaçlar
  Binlerce yaprağıyla titriyorlardı
  Rüzgar
  Kehribar peteklere bal taşır gibi
  İhaneti,
  yalanı
  ve bütün rezilliğini ölümün
  Toprakta çürüyen ten gibi
  Ağır ağır dağıtıyordu semaya
  Ve kuşlar
  Korkunç bir depremden kaçarcasına
  Sarı, kurşuni kanatlarını çırparak
  En derin yeşili gibi kör bir kuyunun
  Gökyüzünü kendi renklerine boyayarak
  Göçüyorlardı kuzeye...
  Sen uyuyordun...
  
  
  Rüyanda en güzelinde cennet bahçelerinin
  Ebedi bir huzura dalmışçasına
  Yanağında gülüşün
  Zümrüt yapraklarıyla süslenmiş saçların
  Ve baş ucunda meleklerin beklediği bir yatakta
  Çırılçıplak, saf
  ve el değmemiş çiçekler gibi tertemizdin...
  Bense gece vardiyalarında
  Boş bir tren istasyonunda
  Emekli bir şimendiferin hüznü gözlerimde
  Bedenimde dolaştığım şehirlerin yorgunluğu
  Ağır, aşınmış ve pas tutmuş yüreğimle
  Üzerinde yol aldığım raylara hasret
  Yanağıma vuran dallardan ayrı
  Bir başıma ve alabildiğine yorgun
  Gelen sabahı karşılıyordum
  
  
  Ayak sesleriyle aralanıyordu sabah
  Yanakları ıslak,
  Makyajı akmış bir kadın
  Ağlamış
  Belli kırık kalplerle dolu valizi
  Yürüyordu istasyonun soğuk yolunda
  Dudaklarında yalan sevişmelerin izi
  Gözlerinde hüzün bulutları
  Ve ardından koşup gelecek birini beklercesine
  Ya da “gitme” diyecek bir ses duymak için
  Sessizce atıyordu adımlarını...
  Geceden yıldız yağıyordu sabaha
  Sen uyuyordun...
  Ilık bir Çukurova gecesinde
  İki yataklı bir otel odasında
  Bambaşka bir kentin rüyalarına dalıyordun
  Bense çok uzak bir ülkede hayal ediyordum aşkı
  Prag’da
  Bir son bahar yaprağı gibi düşüyordum sevdaya
  Taş binaların koridorlarında uyuyordum
  Vitava’nın iki yakası gibiydik
  Sen Nove Mesto’da bir katedral
  Ben Stare Mesto’da üçüncü sınıf bir otel odası
  Ellerimi umudunla ısıtıyordum...
  
  
  Hiç bir köprünün kaldıramayacağı hasretler
  Nehirler boyunca ayırıyordu ikimizi
  Kendi yüreğine küsmüş şehirler gibiydim
  Karanlık yağmurlar altında
  gri duvarlara çiziyordum aşkı
  Adım başı bir tanıdığa rastlıyordum
  Ama hepsiyle küstüm
  Sessiz merhabaları içime gömüyordum
  Yüreğim yarım kalmış sevdalarla dolu
  Yüreğim şehir dışında kimsesizler mezarlığı
  Ve sen bu derde düştün düşeli
  Bütün dermanları bilsen bile
  Bulutlarda mavi bir bakışa sarılmış
  Ateşler içinde günün güneşin
  Çaren aynalarda ince bir gülüş
  Öylece uyuyordun...
  Ve ne kadar sızlıyorsa gülüşün
  Bir o kadar yanıyordun...
  
  Ali Haydar Timisi
  
  bu güzel dizeleri okudukca okuyası gelıyor ınsanın bır daha bır daha ve bir dahaaa,derin anlamlı sözler alıp götürüyor ınsanı ,bir geçmişi anımsatıp ve yine bi başına kalıp saatlerce düşünmek istiyor kendı halinde ,canıgönülden kutluyorum.

  Devamını Göster

  • 1
  • 0

  Cevap Yaz

TÜM YORUMLAR (1)