Sen Uyuyordun Şiiri - Zeynep Nilgün Gökçeöz

Sen uyuyordun
Ben sokak lambasının ışığında
Sevdanın gümüş kanatlarını parlatıyordum

Sen uyuyordun
Biten günün karanlığında
Ben aydınlıklara kahırları saklıyordum.

Sonra
Bitimsiz yağmurlarla ıslanıyordum birdenbire
Gördüğüm her şimşekten sen yansıyordun

Sen uyurken
Ben masallarını dinliyordum
İmkansızlığına saklanıyordum gizlice

Ahh…keşke anlatabilseydim güneşe
Dağların neden geçit vermediğini
Rüzgârın hecelerimi neden bozduğunu

İçimden baharı öperek koştuğumda
Çıplak ayaklarımın hasretle
Neden ağır ağır kanadığını

Memeden kesilmiş bebe gibi
Hıçkırıklarla sevdayı içime çekişimi
Gün dönümlerine nedensiz dargınlığımı anlatabilseydim keşke

Evet, sen uyuyordun
Kirpiklerine düşen gökkuşağı ile birlikte
Yeminimi renklerinle bozuyordum

Sen uyuyordun
Kırmızı dudaklı gecenin göğsünde
Ben gözlerine ipekten papatyalar diziyordum

Sonra
Uçurtmanın kuyruğuna takılan bulut olup
Yer değişiyordum gölgesi büyüyen güneşle

Sadece
Kuş seslerini duyuyordum cam kenarından
Ala bir melodi gibi özenle saklıyordum perde arkasına

Sen uyuyordun
Bir avuç masum suçunla dizlerimde
Ben ise hiç uyumadan yeni düşlerle kaderimizi örüyordum.