Sen uyursan herkes ölür Şiiri - Kemal Polat

Siz istediğiniz kadar dengeleseniz de kefeyi
Zaman kendi penceresinden değiştirir her şeyi
Duyar gibi olduklarımız değil,
Bizzat duyduklarımız önemlidir
Çünkü bizleri onlar güder, onlar yönlendirir.

Kuş olup adalarına konduğumuz kent
Şimdilerde o bizim değil;
Tılsımını yitirmiş mavi suları
Üzgün ve süzgün bir gelin gibi,
Dalıp – dalıp gidiyor
Zamanın tecellisinden kayboluyorlar.

Suskunluklar’sa başa bela bir illet
Bu şehirler, kimileri, neden – niçin susarlar? ....
Ağzına kadar insan dolu varoşları
İnsan gibi rolünü oynayamıyanları
Hayret nasıl taşıyorlar bu akılsızları.

Ayıklığına bile dayanamadığımız,
Hiçbir şeylerinden yararlanmadığımız
Sürüleri andıran bir dolu insan,
Ağırlığında inleyip sızlayan mazlum şehir
Hep bekler; ne onun, ne de insanının
Kaderleri değişir.