Sen Uyurken Şiiri - İsmet Can

Büyük bir yumru var sanki
Yüreğimin tan ortasında
Sıkıntım boğuyor nefesimi
Ücra köşelerim kış ortasında
Kırağı çalmış acı patlıcanı
Mevsimin güz sonrasında

Üşüyen ellerini oğuşturarak girmiştin içeri
Ve oturmuştun şöminenin önüne
Ateşin sıcaklığında yumuşarken yanakların
Bir fincan kahve sıkıştırmıştım avuçlarına
Yetinmeyerek ısıdan, büzülmüştün kucağıma
Sonrasında yorgunluktan uyuyakalmıştın

Hiç bir şey olmamış gibi davranmıştın
Son gecemiz olacağını bildiğin halde
Ayrılık yokmuşçasına kahkaha atmıştın
Çağlayan köpüğü misali, boşluğuma indiğin halde

Rüzgar, karla karışık esiyor şimdi
O bile kalmamdan yana
Mazi, derinden oyup, eşiyor şimdi
Gidiş nedenlerimi yoramam sana

Saat, sabaha yakın vakitteydi şu an
Pencere camı, kristale dönmüştü
Odunsuz kalmıştı şömine
Ateşinin alevi sönmüştü

Palazlansın istemedim yaniden
Bir miktar serpiştirdim, geçmişin küllerinden
Tıpkı gönlümün ziyası bitmiş, yüreği gibi
Tarifsiz sevdamın türevi gibi

Güneş doğmasın istedim bu ev de
Rüzgarın ıslığı, senfoni çalarken
Açıp çıktım kapıyı sessizce
Ve sen tatlı rüyalara dalarken

Bilerek ihmal ettim bir buseyi
İstemedim, gözlerin ayrılığı görsün
Ben dönerken, sokakta ki köşeyi
Göz kapakların bir maziyi gömsün

Bir kaç satır damlattım kağıda
Kalbimin ritmini duyarken
Kar, ayak izlerimi kapatır umarım
Kendimden geriye bir şeyler koyarken
Çok uzaklarda olacağım ben
Sen bu satırları okurken

Ve son defa bakıyorum, başımı çevirip
Kapıdan dışarı çıkarken
Soğuk hava asılıyor ayaklarıma
Ve gidiyorum, sen uyurken