Sen Uyurken Şiiri - Hakan Liman

Hangi ademkızı uyanıkken de
uyurken de bir bebek kadar masum
durabilir ki?
Sen duruyorsun işte..
Karanlık çökmüyor hiç yüzüne
Dertler – tasalar yer bulamıyor
kaçıveriyor gözlerinden..
Güneş doğuyor sanki uzakta bir yerlerde
sen gülünce..
Ah be hatun!
O kocaman kahverengi gözlerine baktıkça
tanrıya inanasım geliyor!

Ölüme terkedilmişken şehir,
Çocuk umudunu kesmişken eros’tan yana
ve şarkılar anımsatırken İstanbul’u
Çıkageldin sen..
Ceplerin kalp kırıkları,
gözlerin ürkek bir heyecanla doluydu..

Her saniyesi hatırlanası aşklar vardır ya,
hani hiç bitmesin
ayrılık gelmesin
ölüm ayırmasın
coşku ölmesin dediğin..
Öylesi bir aşkla bağlandım sana
Ve inanır mısın çiçeğim,
şu birkaç günün her saniyesi aklımda..

Yeteneksizim,
acemiyim senin kadar..
Çünkü her aldanışımda sıfırlıyorum hayatı..
Öğrenmiyorum
inadına öğrenmiyorum..
Şimdi sen varsın
gözlerine – sadece gözlerine bile –
destanlar yazılası kadın..
Artık seni öğreniyorum hayattan
ve dünyaya aşkı öğretiyorum!
Yok hayır ukalalık değil bu,
Kendi doğrularımla yaşıyorum sadece..
Ve şimdilik
- umarım bir ömürlük –
doğrum sensin..
Çünkü sende anlam buldu hayat..
Tüm sıradanlığıyla geçerken günler
yaşandığıyla kalırken her an
Ve ben zoraki bir geleceğe hazırlarken kendimi
ışığım oldun..
Mırıldandığım şarkının ezgisi yitmeden
sesim kısılmadan geldin..

Ah be hatun!
Kim çiçekleri
ve gökyüzünü
ve güneşi kıskandıracak kadar
güzel gülebilir ki? ..
Sen gülüyorsun işte..

05.03.04