Sen Ütopyalarımın Kadını

Daha adını ilk andığımda
Kırılmaya başlamıştı birer birer
Aşka şamil acıların ardından
Edilmiş tüm yeminlerimin
Paslanmış zincirleri.

Sonra,
Seni avuntularımla karıştırıp
Tutkal yaptım düş kırıklıklarıma.
Havada aksiseda içinde asılı kalan
En çocuksu ve en masum sevinçlerimin
İz düşümüydü yüzün,
Her bahar şenliğinde
Yıldız giymiş uçurtmalara
Kapladım yüzünü,
Makaramda gökyüzü
En mavisinden.

Ve sen,
En kusursuz felsefenin
Başlangıç ilkesiydin.
Hayatı sadece varlığına dayalı
Doğrular üzerine kurmak
Ve sonsuz bir imanla bağlanmak sana
İnan hiç de zor olmadı.
Esasen zor olan,
Yeryüzü ve gökyüzü
Hepten sana kesmişken,
Ve seninle geçen dakikalar
Sığmazken bir ömüre
Sensiz bir günü nasıl sığdırırım?
Söyler misin?