...Sen Üşüme Annem... Şiiri - İsa Yılmaz

sen üşüme annem
biliyorum kar yağıyor Kars’a
buz gibi donuyor şimdi ne varsa
cümle alem donsa bile

sen üşüme annem
güneşten kopup gelen
inceden inceye dökülen
yedi renkli ışıklar tutsun ellerinden

sen üşüme annem
bilesin İstanbul’da güneş açmış
her yan bahar şimdi
sen çocukların üşüdüğünde titrersin ya
bak işte ateşe doyuyor bedenim

sen üşüme annem
karların içinde kardelen yetiştiren sen
dokuz cana yoldaş olan sen
dokuz canda can olan sen
derdi derde katıp yürüyen sen

sen üşüme annem
dokuz güneşin kalbi de üşür seninle
çok uzaklardan gelir hüzün
yüzün gibi eski, aşkın gibi yeni
nasırlı ellerin gibi dertli
yokluğun ağlatır beni

sen üşüme annem
karlar erisin avuçlarında
melekler inmişçesine göklerden
mutlulukla dolsun her yanın
benim masum yürekli meleğim
sen üşüme annem…