Sen sustun Şiiri - Murat Ülkü

Hasretin haykırışında
Gecenin sessizliğinde arnavut kaldırımları
Ben göremesemde, yürüyen mahluklar,
Bin bilmesem de yürüyen varlıklar, amaçsız,
Kimin çaldığı, nerden geldigı belirsiz ıslık, dermansız,
Derin bir nefes değse kulağıma,
Delice düşünceler titretir yalnızlığımı
Bu nasıl bir kaldırım
Yürütmek yerine, her adımda ben düşerim
Düşe kalka taşlarında yaralandıgım hatıralarla
Kadınım, bitmeyen yolum nasıl gelirim sana
Yalın ayaklar bu denli eskitirken kaldırımları
Kaldırım ve sen, aynı noktadan çıktınız
Aklımdaki yollar, gönlümdeki molalar
Gözümdeki korkular sizin eseriniz
Aşıkların saklı gizli bile buluşamadığı yalnızlıkta
Yolun ortasındaki sökülmüş kaldırım taşıydım ben
Dursam olmayacak, durmasam olmayacak
Ya yerime konmam lazım, ya bir kenara kaldırıp atılmam
Çıkardığım cılız ses, sessizlikte yankı bulurmu bilinmez
Ne kadar yuvarlanır giderim kendi kendime belirsiz
Sensiz duruyorum, sensiz nefessiz
Bir selam beklemekten, kendimle konusup kendimi dinlemekten
Sana şiirler yazarak dinlenmekten yoruldum
Kaldırımlar ve sen aynı yerden çıktınız
Ben sizle yürürken, sevdamda kaybolmuşum
Gel dersen tüm yollar sana çıkar bilirim
Ben sevdim, sen sustun, sen vurdun ben ölemedim...