Sen Sustun Şiiri - Tuncay Kutlu

Sen sustun,
Kış geri döndü tüm kasvetiyle.
Amansız bir rüzgârla çalkalandı
İçimde büyüttüğüm gelinciğim.
Ve gökyüzü
Yıldız döktü suskunluğuna.

Alacakaranlık sokağında,
Bir kedi yitirdi yavrusunu
Ve solgun bir yaprak
Çiğnendi ayaklar altında..
Bir asma ağacı
Gözyaşlarını akıttı bedenine..
Çaresizlikten.
Sen sustun.

Sütü kurudu bir annenin
Nice dalları kırıp geçti rüzgar
Ve bir şair karıştı toprağa
İnzivaya çekildi yüreği bir ozanın
Gökyüzü ağladı hıçkıra hıçkıra
Sen sustun.