Sen Susma Şiiri - Cengiz Tepe

Acı, hayatına girenleri hatırladıkça susmayı düşündüğü an.
Hatırlamak, acı veriyor sana! ...
Bir gülüşün altında ki gizemi çözecek ipuçlarını ele geçirmek istiyorsun...
Konuşmayı bu yöne kaydırmak istiyorsun.
Nasıl başlayacağını bir türlü beceremiyorsun.
İçindeki sorular zorluyordu birden bir kaynaktan,
patlar gibi kontrolsüz başlamaktan kaygılanıyorsun.
Zırh içindesin aşırı özgürlüğünü korumak adına,
yalnızlığının ve bencilliğinin tutsaklığı içindesin.
Kaybetme korkun bu zırhların,kaçmak ve kovalanmak istiyorsun,
ama öylece mantiki hiçbir gerekçesi olmadan.
'Sen mutluluğun resmini yapabilir misin' demiş büyük usta,
sen sahte mutluluk resimlerine bakıyorsun.Mutluluk oyunu oynamak için.
'Hayat acımasız.'derken,gözlerinle beni küçümsüyordun.
Öyle çelişkiler içindesin ki,beni de hayallerini yıkanlardan saydın.
Bu oyunun nasıl biteceğini biliyordum,
ama kapılmıştım bir kere.Yapabileceğim birşey yoktu artık,
göğsümün ortasında ki,sızı harekete geçmişti.
Bu sızı sayesin de yüreğim mutluluk mıknatısı oluyor,aşkın,özgürlüğün,
serseriliğin,isyanın seslerini çekiyordu.İnsanlığın o güzel gülümsemesi,
doluyordu içime.Bu ruh hâli içindeyken onunla buluştum.
Dakikalarca yeni rolünü anlattı; 'aşırı özgürlük.'
O anlattıkça yeni rolünün kalelerini kumdan yaptığını hissettim,
bir rüzgar da yıkılıp gidecekti.Bu yüzden gerçeğin aynasını verdim,
o her defasın da kırıp geçti.Ve her defasın da savunma silahlarını kullanıyordu
daha öncekilere kullandığı gibi.'aslın da sende iki kitap okumuş,
entelin birisin'diyordu.
'Ötekilerden farkın yok,senin de aklın kadınların bacaklarının arasında'diyordu.
Kırılmıyordum ona,anlamaya çalışıyordum.Anlamak zorundayım,
kaybememek adına.
Yaşamı,şiiri,çiçeği,böceği,çoçukları,açlığı,savaşı anlatıyordum ona,
onu da beni anlaması için.
Yine duvarlara dokunmuştum.'Ban ne her koyun kendi bacağından asılır.'
diyordu.'Ben kendimi düşünüyorum,benim ne acı çektiğimi biliyormusun'
diyordu.Anlama,tartışma diyaloğuna dönüşmüştü aramızda.
Yalnızlığının ve bencilliğinin tutsağı olduğunu aşırı 'ego'sunun
kendisini yönlendirdğini söyledim.Hayatına biraz dışardan bakmasını,
tavsiye ettim,yüreğini,yaşamı ve insanları anlamaya açmasını söylüyordum.
Dinlemiyordu beni,duvarlarını ve tutsaklığını anlatıyordu bana.Ama ne söylerse söylesin sevmiştim onu.
En son,'SÖZCÜKLERİNDEN İNSAN YAPIYORSUN.'
Sen susma...
hakkın yok dedim.
Hoşçakal der gibi...