Sen Söyle Yusufeli

Kaçkar'ın düzlerinden, yücesine çıktıkça...
Yaş damlar gözlerimden, enginlere baktıkça.
Anılar pare pare, süzülür derelere;
'Kiskim' yine biçare, gidersin nerelere.

Perçemli yokuşlarda, dolaşmışım küfeli.
Seni karlı kışlarda, aşmışım Yusufeli.

Irmağın kıyıları, ak köpükler saçıyor.
Terliyor bayırları, mor çiçekler açıyor.
Çoruh kesmiş fermanı, suları çağlar gelir.
Kalmamış ki dermanı, bir çocuk ağlar gelir.

Hatıramın türküsü, sevdiklerim gideli...
Geçmişimin öyküsü, yadigâr Yusufeli.

Tan zamanı ışıklar, yamacına yaslanmış.
Coşar iken âşıklar, Çoruh dahi uslanmış.
Vadiye gerdan olmuş, ne de güzel yapın var;
Ardına huzur dolmuş, nur yüklenmiş kapın var.

Ey! Sükunetin şehri, ne zül oldun ne deli.
Yüreğimin al mührü, gururum Yusufeli.

Senelerin gizi var, tarihi evlerinde.
Medeniyet izi var, görünen her yerinde.
Perterek'ten bu yana, nicesine yurt sensin.
Bakınca bir boyuna! Dik duruşlu kurt sensin.

Şimdi setler çekilir, farklı esse de yeli...
Tekrar tekrar dikilir, hep yaşar Yusufeli.

Bir çekirge sesinden, doruktaki doğana...
Bulut bulut sisinden, rahmet olup yağana.
Oyun ettim dalları, koşarken sokaklarda.
Arşınladım yolları; seherde, şafaklarda.

Şu dere yatakları, Barhal nasıl neşeli.
Doğrul gör uzakları, yamaçtan Yusufeli.

Gezerken duramadım; bayırında, düzünde.
Varıp bir saramadım; baharında, güzünde.
Gittim de şu yabana, ben sana doyamadım.
İster küs, darıl bana, ben senden cayamadım.

Şimdi sana sular mı uzatacak bu eli?
Hatıralar solar mı hasretken Yusufeli?

Sen Artvin illerinin, nefes alan bağrısın.
Şakıyan dillerinin, türküsünde çağrısın.
Sana bel bağlamışız; çoluk, çocuk ihtiyar.
Seninle ağlamışız, biz seninle bahtiyar.

Irmakyanı, Tekkale, Çeltiközü, Çevreli...
Meşecik, Yeniköy'le, İşhan'ım, Yusufeli.

Sıra sıra meskenler, gayrı düzleri süsler.
Barışır da küskünler, tüm zorluğu göğüsler.
Sen varsın her günümde sen yeşeren bostanım.
'Kobak'sın düğünümde, mısra mısra destanım.

Sevenler vazgeçer mi ey Çoruh'un güzeli?
Anılar da göçer mi? Sen söyle Yusufeli!