Sen Sokağa Çıkınca Şiiri - Afet Kırat

Sen sokağa çıkınca rüzgâr sesini kesti
Saçların dağılmasın tenin yanmasın diye
Nefesini topladı kendi bağrına esti
Buluttan bir damlayı sana verdi hediye.

Sen sokağa çıkınca güneş birden saklandı
Kamaşmasın diyerek ışıl ışıl gözlerin
Bulutlar ağlamadı dolarak suya kandı
Artık şekva etmesin yere düşen sözlerin.

Sen sokağa çıkınca ağaçlar selam durdu
Çiçekler ah ettiler titredi yaprakları
Kızıl güller kavruldu kendi kalbini vurdu
Kıskanarak simana benzeyen tüm akları…

Sen sokağa çıkınca kaldırımlar inledi
Cıvıldayan serçeler susuverdi aniden
Bir ıslık çalıyordun hepsi seni dinledi
Yorulunca sen sustun onlar öttü yeniden.

Sen sokağa çıkınca sırra gömülü tüller
Açıldı birer birer hayran yüzler göründü
Âşıkların bağrından savruldu kızgın küller
Tozlara karışarak önün sıra süründü.

Sen sokağa çıkınca değişiyor âlemler
Kararıyor her taraf kaşlarını yıkınca
Dizelerin önünde diz çöküyor kalemler
Hiç durmadan yazıyor sen sokağa çıkınca.