Sen Sevemezsin Şiiri - Bilal Karaman

Sen duyamazsın
Yalnız gecelerin dokunaklı şarkılarını
Kör ve ama birine dertlerini anlatamazsın
Soğuk banklarla sızlanarak
Yıldızların dileklerine yağacağı zamanı bekleyemezsin
Üşüyen yakanı kulaklarına kadar çekip
Sevgilinin hayaliyle ısınamazsın

Sabahları çağırırken gözlerin
Sen senden çıkıp
Kırılgan cümlelere tutunarak
Efkârlanmayı beceremez
Gamlı maslarda naralara yürek koyamazsın

Nikotinli parmaklarının arasında
Küfür gibi durur sigara
Kadeh yakışmaz ellerine
Sen sarhoş bile olamazsın

İstasyonlarda dolaşamaz
Tren raylarına kilitlenerek
Gelecek son postadaki
Son yolcuya kadar bekleyemezsin

Jilet gibi keskin İstanbul yağmurlarında
İliklerine kadar ıslanamaz
Sen özlem çekemez
Sen hasretine oruç tutamazsın
Sen cellâdına teslim olan tutsak gibi
Sevdiğine teslim olamazsın

Sen, telefon başucunda
Kafanı yastığına gömüp
Yorgan altında gizli gizli ağlayamazsın

Velhasıl…
Sen sevemez
Sen sevgili olamazsın

Ah can dostum sevdiğim güzel kadın
İnsan sevdiği kadar sevdiğini özlüyor
Sevdiği kadar mutluluk istiyor
Sevdiği kadar sevdiğine kendini yoruyor
Ve sevdiği kadar sevdiğine benziyor
Onun duruşuna
Onun bakışına
Onun yürüyüşüne
Onun konuşmasına
Öyle benzetiyor kendini
İnsan sevdiği kadar sevgili oluyor…