Sen, sen o kadınsın...

bir dirhem sevdaya olan açlığınla
başladı dünyanın dönüşüne isyanın
sabahın alaca karanlığı büyüttü seni
kendinden yoksun
sen, sen o kadınsın

kanat sızılarına aldırmadan inatla
nede güzel biber sızımı çırpınışların
kaymasını umursamadın yıldızların hiç
boşluğunda kayboluşunun da
nede çok yıldız saklamışsın
beyaz gecelerde
yüreğinin mahzenlerinde
sen, sen o kadınsın

daha fazlasını verdin hep
var olanlarını almak için
sonra sırdaşın oldu gökyüzü
ve sıcacık oldu yüreğine
güneşin batışını izliyor çok seviniyordun
batışıyla başlıyordu senin doğumun çünkü
sen, sen o kadınsın

saklaman öğretilmişti sana
ağlamalarını sır gibi
yüreğin boğazında dolaştın
yutkunamadın yıllarca
ve hecelerini anlattı yüreğin
ıssız gecelerde gözlerine
ve kelimeye dökemedin hecelerini gözyaşlarında
ve içine aktın sonra yanaklarından bebekler gibi
sen, sen o kadınsın

otuzunda doğdun
belki otuz beşinde
beklide hiç doğmadın
papatyaların sütbeyazı yapraklarında vardın hep
güzel papatyam
bilirim üzerine bastıklarındaki filizleşen acını
hiç yılmadan yeniden eşkinleşme çabalarını da
sen, sen o kadınsın
kadınımsın.....